Τους Nouvelle Vague τους γνώρισα κάπου στα τέλη του 2006, 2 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, και στην αρχή δεν μου άρεσαν καθόλου. Τι "ξενέρωτους" τους είπα, τι "βαρετούς"... και άλλα τέτοια εξίσου χαριτωμένα. Μετά όμως από αρκετές ακροάσεις άρχισα σιγά σιγά να αλλάζω γνώμη.
Εκείνη την εποχή κυκλοφόρησε και το Bande à Part και έκανα στροφή 180 μοιρών. Κάτι το "Killing Moon" κάτι το "Bela Lugosi's Dead"κατάφεραν να με κερδίσουν. Άρχισα να ακούω τα δύο album στο suffle χωρίς να μπορώ να αποφύγω τις συγκρίσεις με τα original tracks, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Για πρώτη φορά τους είδα live το Νοέμβριο του 2009 με τη Nadeah Miranda και τη Melanie Pain στο μικρόφωνο. Μαζί τους ήταν και ο Gerard Toto. Ενθουσιάστηκα με την ενέργεια της Nadeah, την γλυκύτητα της Melanie και με το πόσο όμορφα έδενε με όλο αυτό ο Gerard Toto γι αυτό και περίμενα να τις δω και φέτος.
Όταν πήρα το εισιτήριο δεν είχα ιδέα σε τι συνδυασμό θα τις έβλεπα φέτος. Σ' αυτό το σημείο νομίζω ότι πρέπει να προσθέσω ότι οι βασικές τραγουδίστριες του σχήματος είναι 8. Τελικά είχα την τύχη να δω στη σκηνή την Liset Alea με τον κουβανέζικο αέρα της και την πανέμορφη Mareva Galanter (miss Γαλλία το 1999).
Η βραδιά ξεκίνησε με το ονειρικό "Je suis deja parti" των Taxi Girl και συνεχίστηκε με το "Master and Servant". Σιγά σιγά οι τόνοι ανέβηκαν με το "Ever Fallen in Love". Ακολούθησαν τα "Sandy, Sandy", το "Metal" και το "Making Plans for Nigel" που τραγούδησαν αγκαλιασμένες ενώ στη συνέχεια ζουζουνίσαμε στο "Human Fly". Από το live δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα κλασικά πλέον "Guns of Brixton"και "Too Drunk to Fuck" (κατά το οποίο περιττό να πω ότι από κάτω έγινε χαμός) ενώ ακολούθησαν το "God Save the Queen" και "Just Can't Get Enough".Μετά άρχισε ένα τραγούδι που ως το σάββατο δεν είχα ξανακούσει που απ' ότι έμαθα σήμερα λέγεται "Putain Putain", το οποίο αμέσως ερωτεύτηκα. Με το "Blue Monday" επιστρέψαμε στα γνώριμα εδάφη. Ακολούθησε το "Sur ma Mob" το οποίο διαδέχθηκε το "So Young but so Cold". Στη συνέχεια ξανανεβήκαμε με το "Blister in the Sun" και το καταπληκτικό "Friday Night, Saturday Moring". Για το κλείσιμο αναμενόμενα ήρθε η version του "Love Wiil Tear us Apart" που έχουμε αγαπήσει. Χειροκρότημα, φωνές, χαμός!...
Επιστρέφουν με το "This is not a Love Song", το φανταστικό "Mala Vida" και πάλι το "Sur ma Mob". Στο δεύτερο encore της βραδιάς η Liset Alea ξαναβγαίνει στη σκηνή με το "In a matter of Speaking" που φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει.Το συμπέρασμα είναι ότι για άγνωστο λόγο φέτος πέρασα καλύτερα από πέρσι, ότι η Liset Alea μιλάει μια χαρά ελληνικά και μακάρι του χρόνου να έχω την ευκαιρία να τις ξαναδώ με στην ίδια σύνθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου