40. Fuerteventura- Russian Red
Ένα album γεμάτο όμορφες εικόνες και κοριτσίστικους ήχους που σε ρουφάει μέσα του από το πρώτο λεπτό. Από αυτά τα album που θέλουν να τα βάλεις στο τέρμα και να τραγουδήσεις μαζί τους. Μουσική που προσπαθεί να αναπνεύσει και σε βάζει να αναπνεύσεις κι εσύ μαζί της. Τα εύθυμα tracks που αφηγούνται ιστορίες έρωτα και ευτυχίας γρήγορα διαδέχονται ιστορίες αποξένωσης και ξεχασμένων εικόνων. Αγαπημένη στιγμή το σπαραξικάρδιο "Tarantino" με την Russian Red να σου ραγίζει την καρδιά.
39. Slave Ambient- The War on Drugs
Δεύτερο stubio album των Αμερικανών War on Drugs που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις με λόγια. Πόσο μάλλον με λίγες προτάσεις. Έντονο 70s feeling και εικόνες από ατελείωτα roadtrips στα αμερικάνικα highways. Ήχος που μου θύμισε έντονα των Bruce Springsteen και δύο tracks αργότερα τους Sonic Youth σε μια περίεργη συνεργασία με τον Lou Reed. Απίστευτα οξύμωρο και τόσο απόλυτα συναρπαστικό συγχρόνως.
38. What Did You Expect From The Vaccines- The Vaccines
Το ντεμπούτο των Βρετανών Vaccines είναι αυτό που θα λέγαμε ορισμός της indie. Tracks με απίστευτη δυναμική και ενέργεια που σίγουρα ζήλεψαν τα "καταξιωμένα" indie συγκροτήματα. Με σπάνια συνοχή και απουσία οποιουδήποτε filler το "What Did You Expect From The Vaccines" είναι ένα album με 11 (12 μαζί με το hidden) τραγούδια που έχουν εξίσου μεγάλο potential να μπουν στα αγαπημένα σου. Βραβείο προσωπικού κολλήματος στο "Α Lack of Understanding" και βραβείο πιο περίεργου music video στο "All in White". Extra props γιατί το έχω συνδέσει με πολύ ωραία πράγματα.
37. Hardcore Will Never Die, But You Will
Νομίζω ότι ό,τι και να πω για τους Mogwai θα είναι λίγο ειδικά όταν μιλάμε για το συγκεκριμένο album.Ένα στοιχειωμένο keybord που συνοδεύει τους μεθυστικούς ήχους της κιθάρας δημιουργώντας ένα ώριμο και γεμάτο προκλήσεις album. Επειδή δεν γίνεται να μην ερωτευτείς το στοιχειωμένο αυτό keybord του "How To Be a Werewolf" και την ατμόσφαιρα που δημιουργεί το "Letters To The Metrο".
36. Hurry Up, We' re Dreaming- M83
Album που είναι όλα αυτά που μαρτυράει ο τίτλος του και κάτι λίγο παραπάνω. Τραγούδια που δεν μιλάνε απλά για όνειρα αλλά γίνονται η μουσική επένδυση που σε ρουφάει μέσα τους. "Intro" που σε πιάνει και σε πετάει στον κόσμο των παιδιών όπου τελικά σε αφήνει για παραπάνω από μια ώρα. Μια dream pop opera με τα όλα της που όταν τελειώσει μοιάζει με έναμικρό όνειρο. Όνειρό ίδιας δυναμικής με το "Μικρό Πρίγκηπα" όπως πολύ εύστοχα έγραψε κριτικός του NME.
35. Past Life Martyred Saints- EMA
Όταν το άκουσα πρώτη φορά δεν μου άρεσε. Κάπου εκεί ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη ακρόαση πρέπει να χτύπησα το κεφάλι μου γιατί ξαφνικά ενθουσιάστηκα. Ειδικά με το opening "The Grey Ship", που κατά την 7λεπτη διάρκεια του αλλάζει περισσότερες φορές ύφος και ρυθμό απ' όλη τη δισκογραφία των Radiohead. Αγαπημένο track το "Milkman". Έτσι χωρίς δικαιολόγηση. Επίσης να σημειώσουμε ότι είναι ντεμπούτο album...
34. Within and Without- Washed Out
...όπως άλλωστε και αυτό. Album από εκείνα που λειτουργούν υπόγεια, το "Within and Without", μέρα με τη μέρα ριζώνει όλο και πιο βαθιά μέχρι να γίνει το κύριο soundtrack του υποσυνείδητού σου. Απίστευτα chillwave ήχος που κατά έναν περίεργο τρόπο σου μεταδίδει μια ιδιαίτερα ένταση και δυναμική. Μια δόση αγάπης για το μαγευτικό "You and I", μια δεύτερη για το "Eyes Be Closed" και ένα "αχ" επειδή ένα μήνα πριν τέτοια μέρα τους είδα live.
Ένα τόσο μικρό χρονικά album που μέσα από τα 6 tracks του, σε αναγκάζει να περάσεις στο γρήγορο όλα τα συναισθήματα. Η απόλυτη ευτυχία έρχεται και γίνεται ένα κουβάρι με τη μελαγχολία και το φόβο. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει αλλά μετά το τέλος του δεν σου αφήνει κάποιο απ' αυτά. Τα ρουφάει όλα πίσω όπως ξαφνικά στα έβγαλε στην επιφάνεια. Πόσο αγαπημένο παραμένει μετά από τόσους μήνες "Lights Are Changing Colors";
32. Black Pistol Fire- Black Pistol Fire
Πόσα ποια να κάνω στο βωμό της αγαπημένης μου blues rock; Λατρεμένα ξέφρενα κιθαριστικά riffs και ρυθμοί που στρυφογυρνάνε στο κεφάλι σου και απειλούν να σε ρουφήξουν σε μια κλασική Americana σκηνή. Σ' αυτό το σημείο έχεις ήδη ξεχάσει ότι οι Black Pistol Fire είναι Καναδοί. Πόσο επικό το χτύπημα στο "Suffocation Blues" και το "Silent Blue". Γίχα και παντοτινή αγάπη στους Black Keys. (Άσχετο. Σχεδόν.)
31. The Whole Love- Wilco
Κλασικός Wilco ήχος που όμως μοιάζει να έχει περάσει από μια ιδιότυπη ανασκόπηση. Το "Art of Almost" παίρνει το χρίσμα του πιο όμορφου track του album και σε πείθει ότι κάτι έχει αλλάξει. Ξεκινάει το "I might" και ψάχνεσαι αν κατά λάθος άλλαξε καλλιτέχνη το playlist. Ένα album γεμάτο τέτοιες φαινομενικές ασυνέχειες που όμως αποτελεί το δυνατότερό του χαρτί.
PS: Πολλά ντεμπούτα δεν έχει αυτή η δεκάδα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου