Rosebuds (2:20)
2 και κάτι το μεσημέρι και πρώτοι στη σκηνή βγαίνουν o Ivan και η Kelly των Rosebuds. Ευχαριστούν το κοινό που ήρθε από τόσο νωρίς να τους ακούσει και η δεύτερη μέρα αρχίζει. Ένα setlist γεμάτο γλυκές μελωδίες που στο μεγαλύτερο μέρος του αφορά χωρισμούς και δράματα. Η ώρα περνάει εύκολα με το κοινό να σιγομουρμουρίζει τα πιο γνωστά tracks και πάμε παρακάτω.
Kathleen Edwards (3:25)
Τους Rosebuds στη σκηνή διαδέχεται η Καναδέζα ιέρεια της Country Kathleen Edwards με τραγούδια βγαλμένα από western και γνήσιες σκηνές αμερικάνικου νότου. Εύθυμοι ρυθμοί και γλυκιές μελωδίες που κατ' εμέ μετά από λίγο κουράζουν. Αγαπημένη στιγμή η ερμηνεία του Sidecar. Μεγάλη παράληψη η απουσία του Mercury (το οποία έχει διασκευάσει άψογα και ο Bon Iver) από το setlist.
Strornaway (4:30)
Τρίτοι στη σκηνή ανεβαίνουν οι Βρετανοί Stornoway που όπως διάβασα στο booklet-άκι του festival πήραν το όνομα τους από ένα χωριό στη Σκωτία. Πολύ όμορφος ακουστικός ψιλο-φολκ ήχος που μου θύμισε απίστευτα τον ήχο των Bon Iver και με έκανε να καταλάβω γιατί τους επέλεξε. Μια κλιμακωτή πορεία προς την τελευταία εμφάνιση της βραδιάς. Το κοινό άρχισε να ξεσηκώνεται με τους Stornaway να έχουν μια πολύ δυνατή σκηνική παρουσία αλλά και τραγούδια που σου μένουν και θέλεις οπωσδήποτε να ξανακούσεις.
Jens Lekman (5:40)
Αυτός όμως που κατάφερε να ξεσηκώσει τελικά το κοινό ήταν ο Σουηδός Jens Lekman. Απίστευτη σκηνική παρουσία με τον Jens να ερμηνεύει μια σειρά τόσο διαφορετικών tracks. Άλλα πιο κεφάτα και αυτοσαρκαστικά και άλλα πιο μπαλαντοειδή και μελαγχολικά. Κατάφερε να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον και να μας κάνει να ξεχάσουμε την κούραση της αναμονής. Αγαπημένη στιγμή το "Having an Argument with myself" που πραγματικά έκανε όλη τη λαοθάλασσα, που μέχρι αυτή την ώρα είχε πια μαζευτεί, να κουνηθεί στο ρυθμό του.
Lykke Li (7:00)
Μετά από μια σχετικά μεγάλη αναμονή, τη Lykke Li στη σκηνή υποδέχθηκε ένα μαύρο πιάνο και 6 μαύρες κουρτίνες που ανέμιζαν σε κάθε ευκαιρία. Το setlist που άρχισε περιλάμβανε στο μεγαλύτερο μέρος του ήρεμα μπαλαντοειδή τραγούδια όπως το "There's a possibility" και το cover του "Unchained Melody". Η σκηνική της παρουσία τόσο εύθραυστη αλλά ταυτόχρονα τόσο δυναμική ενώ η φωνή της κρυστάλλινη λες και έχεις πατήσει το play στο album. Δεν έλειψαν φυσικά και πιο dance κομμάτια όπως το "Dance, Dance, Dance" και "Follow Rivers" τα οποία σε δευτερόλεπτα έκαναν το κοινό να χορέψει στο ρυθμό τους. Μοναδικό αρνητικό της εμφάνισης η μικρή της διάρκεια, ειδικά σε σχέση με την αναμονή.
Bon Iver (8:20)
Και μετά τη Lykke Li ήρθε η πολυαναμενόμενη και όπως αποδείχθηκε καλύτερη στιγμή του διημέρου με τραγούδια και από τα δύο τους album. Και μια μεγάλη διάψευση σ' αυτούς που πίστευαν ότι Bon Iver είναι μόνο ο Vernon. Μια ομάδα μουσικών που λειτουργώντας ως ένα άψογο σύνολο κατάφερναν συνέχεια να φέρνουν το κοινό εκεί που το ήθελαν. Και ναι live η φωνή του Vernon ακούγεται πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε ηχογράφηση. Κιθαριστικά solo χώθηκαν άψογα στους ρυθμούς του playlist κρατώντας όμως πανέμορφες ακουστικές στιγμές κατά τις οποίες η φωνή του στοίχειωνε το χώρο. Αγαπημένες μου στιγμές η ερμηνεία του μαγευτικού (η λέξη που ταιριάζει καλύτερα είναι το haunting) "Perth" αλλά και του λίγο παλαιότερου "Skinny Love". Οι Bon Iver ξαναβγήκαν στη σκηνή άλλες δύο φορές μετά το φαινομενικό τέλος ενώ η βραδιά έκλεισε με το μαγευτικό "For Emma", track με το οποίο οι περισσότεροι τους γνωρίσαμε. Ακόμα και τώρα που το θυμάμαι ανατριχιάζω. Και όχι δεν είμαι υπερβολική. Συνήθως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου