Από τα album που έτρεξα να ξανακούσω μετά τα Grammys. Όχι επειδή δεν το είχα εκτιμήσει αρκετά πριν απ' αυτά αλλά επειδή χωρίς να μπορώ να το ελέγξω έχω μπει ανεπανόρθωτα σε ένα new folk mode.
Αν βέβαια ήμουν εγώ που έδινα τους χαρακτηρισμούς θα σου έλεγα ότι folk μετά τον Bob Dylan δύσκολα υπάρχει και ότι ο παρόν δίσκος είναι περισσότερο indie παρά folk. Εκεί βέβαια θα ερχόταν να διαφωνήσει μαζί μου το μπάντζο. Και με το δίκιο του.
Το album ανοίγει με το ομώνυμο τραγούδι "Sigh No More" που αρχίζει να σε βάζει σε κλίμα. Ακολουθεί το ρυθμικό και πιασάρικο αγαπημένο μου "The Cave" (με το οποίο -συγγνώμη για τη λέξη- γάμησαν στα Grammys).
Το "Winter Winds" μ' αρέσει παρόλο που δεν μου κάνει κάτι το ιδιαίτερο απλά είναι πριν το "Roll Away Your Stone". Αν μέχρι αυτό το σημείο δεν έχεις αρχίσει να χορεύεις είσαι ξενέρωτος.
Το "White Blank Page" έρχεται να σε παλουκώσει κάτω και να σου ραγίσει την καρδιά [You desired my attention but denied my affections] ενώ το ψιλοκλαψιάρικο "I Gave You All" ακολουθεί σε ίδιο μοτίβο. [If only I had an enemy bigger than my apathy I could have won]
Για το "Little Lion Man" δεν έχω να πω κάτι. Μιλάει από μόνο του και αποκλείω το γεγονός να μην το έχεις ακούσει. Αμέσως μετά ακούγεται το μελαγχολικό "Timshel" που για άγνωστο λόγο με κάνει κάθε φορά να χαμογελάσω. Μάλλον κάτι θα χει να κάνει με το "But you are not alone in this". Στο "Thistle & Weeds" αρχίζω να εκτιμώ παραπάνω την ιδιαίτερη φωνή του Marcus όπως και στο αμέσως επόμενο "Awake My Soul".
Το "Dust Bowl Dance" θέλω να το ακούσω σε αυτοκίνητο με τα παράθυρα κατεβασμένα Είναι απ' τα τραγούδια που θέλουν το χώρο τους για να αναπνεύσουν. Με το που μπαίνει το "After the Storm" βέβαια θα τα ανεβάσω για να μελαγχολήσω γλυκά στην ιδιωτικότητά μου.
Ξαναδιαβάζοντας όλο το παραπάνω, μου φαίνεται απίστευτα περίεργο το ότι έχω χρησιμοποιήσει τόσες φορές τη λέξη μελαγχολικό. Γιατί αν το πάρεις σαν σύνολο μόνο μελαγχολικό δεν είναι. Αντιθέτως είναι το album που βάζεις το πρωί για να σου πάει καλά η υπόλοιπη μέρα. Go figure.
Το album ανοίγει με το ομώνυμο τραγούδι "Sigh No More" που αρχίζει να σε βάζει σε κλίμα. Ακολουθεί το ρυθμικό και πιασάρικο αγαπημένο μου "The Cave" (με το οποίο -συγγνώμη για τη λέξη- γάμησαν στα Grammys).
Το "Winter Winds" μ' αρέσει παρόλο που δεν μου κάνει κάτι το ιδιαίτερο απλά είναι πριν το "Roll Away Your Stone". Αν μέχρι αυτό το σημείο δεν έχεις αρχίσει να χορεύεις είσαι ξενέρωτος.
Το "White Blank Page" έρχεται να σε παλουκώσει κάτω και να σου ραγίσει την καρδιά [You desired my attention but denied my affections] ενώ το ψιλοκλαψιάρικο "I Gave You All" ακολουθεί σε ίδιο μοτίβο. [If only I had an enemy bigger than my apathy I could have won]
Για το "Little Lion Man" δεν έχω να πω κάτι. Μιλάει από μόνο του και αποκλείω το γεγονός να μην το έχεις ακούσει. Αμέσως μετά ακούγεται το μελαγχολικό "Timshel" που για άγνωστο λόγο με κάνει κάθε φορά να χαμογελάσω. Μάλλον κάτι θα χει να κάνει με το "But you are not alone in this". Στο "Thistle & Weeds" αρχίζω να εκτιμώ παραπάνω την ιδιαίτερη φωνή του Marcus όπως και στο αμέσως επόμενο "Awake My Soul".
Το "Dust Bowl Dance" θέλω να το ακούσω σε αυτοκίνητο με τα παράθυρα κατεβασμένα Είναι απ' τα τραγούδια που θέλουν το χώρο τους για να αναπνεύσουν. Με το που μπαίνει το "After the Storm" βέβαια θα τα ανεβάσω για να μελαγχολήσω γλυκά στην ιδιωτικότητά μου.
Ξαναδιαβάζοντας όλο το παραπάνω, μου φαίνεται απίστευτα περίεργο το ότι έχω χρησιμοποιήσει τόσες φορές τη λέξη μελαγχολικό. Γιατί αν το πάρεις σαν σύνολο μόνο μελαγχολικό δεν είναι. Αντιθέτως είναι το album που βάζεις το πρωί για να σου πάει καλά η υπόλοιπη μέρα. Go figure.
4 σχόλια:
Τους ανακάλυψα πρόσφατα. Πραγματικά πολύ καλοί!
Ακόμη και αυτή τη στιγμή τους έχω στο repeat :)
αυτο το ποστ μου αλλαξε τη ζωη! :))
όχι εγώ, οι Mumford :)
Δημοσίευση σχολίου