Album για το οποίο γράφτηκαν οι πιο αντιφατικές κριτικές που μπορεί να υπάρξουν. Άλλοι το εκθείασαν από την πρώτη στιγμή, χαρίζοντας του απλόχερα 9άρια, ενώ άλλοι το εκμηδένισαν με την πρώτη τους λέξη. Το περίεργο βέβαια θα ήταν να υπάρξει ομοφωνία, ειδικά όταν μιλάμε για ένα album που συνοδεύτηκε από ένα απίστευτα μεγάλο hype, ήδη πριν την κυκλοφορία του.
Περίεργο επίσης θα ήταν ένα τόσο πολυσυζητημένο album να καταφέρει να ανταποκριθεί στο εκατό τις εκατό στις προσδοκίες όλων αυτών που ενθουσιάστηκαν με το “Video Games”. Γιατί, καλώς ή κακώς, το “Video Games” είναι από τα τραγούδια εκείνα που μπορεί να σε αγγίξουν ό,τι είδος μουσικής και να ακούς. Βγάζει ένα value συναισθηματικής συλλογικότητας. Αυτού του είδους η συλλογικότητα που μπορεί να βγάλει ένα τραγούδι είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφραστεί σε ένα ολόκληρο album, ακόμη και αν αυτό στηρίζεται σε κάποιο concept.
Το “Born to Die” είναι ένα album που κρύβει μέσα του τη χρυσόσκονη της χρυσής εποχής του Hollywood αλλά, πολύ περισσότερο, τη μελαγχολία του παρασκηνίου. Οι επιρροές του βρίσκονται ξεκάθαρα στους ήχους της δεκαετίας του 60’ και σ’ αυτό που εύστοχα χαρακτηρίζεται ως sadcore. Μελωδίες που έχουν στόχο να σε ρίξουν στα πατώματα και, στο μεγαλύτερο μέρος τους, το καταφέρνουν. Η περσόνα που έχει δημιουργήσει η Grant είναι μια Diva με όλη τη σημασία τη λέξης. Περσόνα απ’ αυτές που λάμπουν στη κεντρική σκηνή για να πλαντάξουν στο κλάμα μόλις πέσει η αυλαία. Κάθε track ξεδιπλώνει και μια ιστορία- πτυχή του ίδιου χαρακτήρα. Έφηβες που κάνουν κοπάνα για να πιουν και να χορέψουν πάνω σε τραπέζια (Sweet sixteen and we had arrived, baby’s table dancin’ at the local drive- “This is what makes us girls”). Δραματικές ερωτικές εξομολογήσεις (I will love you till the end of time-“Blue Jeans”). Trailer trash γκόμενες που αρχίζουν να συνηθίζουν την καλή ζωή (Ηe doesn’t mind I have a Las Vegas Past… Slippin' on my red dress, putting on my make up- “Off to the races”).
Το να γκρινιάζεις ότι το album δεν είναι αρκετά δυναμικό/πρωτότυπο/επικαιρό είναι το λιγότερο άσκοπο. Λες και παίρνεις album των Mazzy Star και μετά παραπονιέσαι ότι δεν είναι αρκετά groovy. Ναι η Lana Del Rey έχει εμμονές. Με την δεκαετία του 60, την εικόνα της femme fatale, τους αποχωρισμούς, το Coney Island, την ιδέα του “για πάντα” και του θανάτου αλλά αν το σκεφτείς καλύτερα ποιος δεν έχει εμμονές; Πόσο μάλλον μια περσόνα.
*όπως δημοσιεύτηκε στο Onmagazine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου