Kill for Love [2012]- Chromatics

Αν κοιτάξεις την ιστορία των Chromatics από το 2001 ή ακόμη καλύτερα αν ακούσεις τον ήχο τους από την τότε εποχή, σε περιμένει μια μεγάλη έκπληξη. Γιατί ακριβώς, οι Chromatics του 2001 ήταν ένα ψιλοpunk, noise rock συγκρότημα που ελάχιστη σχέση έχει (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν κακοί) τόσο μουσικά όσο και όσον αφορά τη σύστασή του, με τους Chromatics του σήμερα.

Το 2007 με την κυκλοφορία του “Night Drive” αναβαπτίζονται στο βωμό της synth pop έχοντας πια στο lineup τους, μόνο ένα μέλος από την αρχική τους σύσταση (τον κιθαρίστα Adam Miller). Η ριζική αυτή αλλαγή στον ήχο τους, δημιουργεί ένα νέο fanbase και τους οδηγεί μέχρι το OST του περσινού “Drive”.

5 χρόνια μετά τη μετακόμιση τους στο χώρο της synthpop έρχεται το 4^ο τους album “Kill for Love” με ένα πολύ ενδιαφέρον back story. Στον Johnny Jewel είχε αρχικά ανατεθεί το soundtrack του “Drive”, πάνω στο οποίο άρχισε να δημιουργεί συνθέσεις. Όταν τελικά το OST ανέλαβε ο Cliff Martinez ο Jewel δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια αλλά μαζί με τον Drummer των chromatics Nat Walker δημιουργούν τους Symmetry και κυκλοφορούν το “Music for an Imaginary Film”. Μια δίωρη κυκλοφορία που περιλαμβάνει 37 tracks και κινείται στο χώρο της noir ηλεκτρονικής και μεταξύ άλλων περιέχει συμμετοχές και άλλων καλλιτεχνών της “Italians Do It Better” όπως οι Desire και οι Mirage.

Το “Kill For Love” αντίστοιχα αντλεί τους ήχους του από την ατμόσφαιρα του “Drive”. Όχι ότι είναι τόσο ορχηστρικό αλλά εξίσου απόλυτα κινηματογραφικό και σκοτεινό ώστε να μπορέσει να επιτελέσει αυτό το σκοπό. Ενδιαφέρον σημείο του album, το άνοιγμα του με το cover του “Hey Hey My My” (1979), ενός track που θα χαρακτήριζες τραγούδι τέλους- κλεισίματος, το οποίο όμως έχει αναπροσαρμοστεί ώστε να καλύπτει το νέο του ρόλο.

Μέσα του περιέχει ένα κράμα ηλεκτρονικής μουσικής, new wave και disco που σχηματίζει ένα σύνολο με απίστευτη συνοχή. Υπάρχουν στιγμές που βγάζει κάτι από την ονειρική ατμόσφαιρα των New Order ενώ άλλες κάτι πιο ambient και σκοτεινό τύπου Nicolas Jaar. Το μεγαλύτερο του όμως ατού είναι ότι καταφέρνει να πάρει αυτά τα στοιχεία και να δημιουργήσει μια ενιαία εικόνα με αρχή μέση και τέλος.  Tracks με κοινό σημείο αναφοράς τη νύχτα και τους ήχους της, που δημιουργούν μια ιστορία που σου μένει και μετά το τέλος της ακρόασης.