Έχοντας ακούσει εκ τον προτέρων από πολλούς (που επίσης δεν μπορούσαν να περιμένουν) πόσο εκπληκτικό είναι, είχα αρχικά τις επιφυλάξεις μου. Για πόσα albums ακούσαμε άλλωστε ένα σωρό μέσα στο 2010 και στο τέλος δεν ανταποκρίθηκαν στο hype τους...
Εδώ όμως συμβαίνει ακριβώς αυτό που δεν περίμενα. Όχι μόνο ανταποκρίνεται αλλά πηγαίνει και λίγο παραπέρα. Από το πρώτο ως το τελευταίο, τα τραγούδια είναι όλα ένα προς ένα. Δεν υπάρχει κάποιο που χώθηκε για να γεμίσει ο χώρος.
Ξεκινώντας με το "Don't Cary it All" αρχίζω να σκέφτομαι: Ωπ, εδώ είμαστε, η καλύτερη δυνατή επιλογή για να ανοίξει το album. Σου λέει ευγενικά "πέρνα μέσα και άκου το υπόλοιπο".
Ακολουθεί το κεφλίδικο "Calamity Song" και πιάνω τον εαυτό να μου να μουρμουρίζει τα λόγια που δεν ξέρω ακόμα... Θέλω να το βάλω στο τέρμα και να ανοίξω τα παράθυρα αλλά λυπάμαι τους γείτονες.
Το "Rise to Me" με επαναφέρει γλυκά στην πραγματικότητα... I'm gonna stand my ground... Στο "Rox in the Box" βρίσκω αυτό που περίμενα να ακούσω απ' τη στιγμή που πάτησα το play. Eίμαι σίγουρη ότι αύριο θα σιγοτραγουδάω "And if you ever make it to ten you won't make it again"... Αρχίζει το "January Hymn" και βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου που νόμιζα πως είχα πρόσφατα χάσει. Φτάνω στο γνώριμο πλέον "Down by the Water" και εδώ τραγουδάω απροκάλυπτα.
Με το "All Arise" ξαφνικά μεταφέρομαι για τα καλά σε ένα bar του αμερικάνικο νότο. Μ' αρέσει εδώ... Στο "June Hymn" αρχίζω να τραγουδάω με τους θαμώνες. Κλείνω τα μάτια και το απολαμβάνω με όλη τη σημασία της λέξης. Θέλω να το μοιραστώ με όλο τον κόσμο.
Φτάνω στο "This Is Why We Fight" και βρίσκω το νέο αγαπημένο μου τραγούδι. Λες και η φωνή του Colin Meloy παίρνει, για λίγο, διαφορετική χροιά. Φτάνω στο "Dear Avery" που μου δείχνει σιγά σιγά την έξοδο... Ο ρυθμός από πίσω κάτι μου θυμίζει...
Πριν προλάβω να μελαγχολήσω επειδή το cd τελείωσε το βάζω απ' την αρχή. Άλλωστε τι καλύτερο από τους Decemberists για τις τελευταίες μέρες του Δεκεμβρίου...
Εδώ όμως συμβαίνει ακριβώς αυτό που δεν περίμενα. Όχι μόνο ανταποκρίνεται αλλά πηγαίνει και λίγο παραπέρα. Από το πρώτο ως το τελευταίο, τα τραγούδια είναι όλα ένα προς ένα. Δεν υπάρχει κάποιο που χώθηκε για να γεμίσει ο χώρος.
Ξεκινώντας με το "Don't Cary it All" αρχίζω να σκέφτομαι: Ωπ, εδώ είμαστε, η καλύτερη δυνατή επιλογή για να ανοίξει το album. Σου λέει ευγενικά "πέρνα μέσα και άκου το υπόλοιπο".
Ακολουθεί το κεφλίδικο "Calamity Song" και πιάνω τον εαυτό να μου να μουρμουρίζει τα λόγια που δεν ξέρω ακόμα... Θέλω να το βάλω στο τέρμα και να ανοίξω τα παράθυρα αλλά λυπάμαι τους γείτονες.
Το "Rise to Me" με επαναφέρει γλυκά στην πραγματικότητα... I'm gonna stand my ground... Στο "Rox in the Box" βρίσκω αυτό που περίμενα να ακούσω απ' τη στιγμή που πάτησα το play. Eίμαι σίγουρη ότι αύριο θα σιγοτραγουδάω "And if you ever make it to ten you won't make it again"... Αρχίζει το "January Hymn" και βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου που νόμιζα πως είχα πρόσφατα χάσει. Φτάνω στο γνώριμο πλέον "Down by the Water" και εδώ τραγουδάω απροκάλυπτα.
Με το "All Arise" ξαφνικά μεταφέρομαι για τα καλά σε ένα bar του αμερικάνικο νότο. Μ' αρέσει εδώ... Στο "June Hymn" αρχίζω να τραγουδάω με τους θαμώνες. Κλείνω τα μάτια και το απολαμβάνω με όλη τη σημασία της λέξης. Θέλω να το μοιραστώ με όλο τον κόσμο.
Φτάνω στο "This Is Why We Fight" και βρίσκω το νέο αγαπημένο μου τραγούδι. Λες και η φωνή του Colin Meloy παίρνει, για λίγο, διαφορετική χροιά. Φτάνω στο "Dear Avery" που μου δείχνει σιγά σιγά την έξοδο... Ο ρυθμός από πίσω κάτι μου θυμίζει...
Πριν προλάβω να μελαγχολήσω επειδή το cd τελείωσε το βάζω απ' την αρχή. Άλλωστε τι καλύτερο από τους Decemberists για τις τελευταίες μέρες του Δεκεμβρίου...
4 σχόλια:
Και είπα "δώσε κι εμένα αν το βρεις" αλλά πουυυυυ! :p
(Κατεβάζω αυτή τη στιγμή, θα επανέλθω με σχόλια)
Το ξέχασα :(
Sooorry!
μόλις το άκουσα ολόκληρο το αλμπουμάκι,είναι παααάρα πολύ καλό. ξεχωρίζουν το "don't carry it all" ,"this is the way we fight" & "dear Avery". καλή χρονιά!
Εμένα μου χει κολλήσει τόσες μέρες και μουρμουρίζω το "Rox in the Box". Είναι πιασάρικο!
Δημοσίευση σχολίου