Το 2ο album των Fleet Foxes που κυκλοφόρησε επίσημα σήμερα 3 Μαίου έχει καταφέρει ήδη να συγκεντρώσει τις καλύτερες κριτικές, με το Pitchfork να το τοποθετεί στο 8.8. Όπως είναι λογικό, όταν βλέπεις ότι ένα album έχει τόσο καλές κριτικές οι απαιτήσεις σου αυτόματα ανεβαίνουν.Το πρώτο album των Fleet Foxes αν εξαιρέσεις κάποια καλά στοιχεία δεν μ' άρεσε ιδιαίτερα. Είναι που τους βρίσκω λίγο κλαψιάρηδες και μου θυμίζουν εκκλησία (σαν τον Αλκίνοο ένα πράγμα) αλλά είπα να το κατεβάσω και να το ακούσω.
Με την πρώτη ακρόαση την προσοχή μου τράβηξε το εκπληκτικό ομώνυμο του album, τραγούδι, "Helplessness Blues" αλλά και το γλυκό "Lorelai". Προχωρώντας με ενθουσίασε το "The Shrine/ An Argument" σε βαθμό που δεν περίμενα ποτέ απο track των Fleet Foxes.
Μ' αρέσει η φωνή του Robin Pecknold. Μ΄ αρέσει το μελαγχολικό scratch της κιθάρας και τη folk-ίλα που το συνοδεύει.
Το ότι είναι ένα πολύ καλό album δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να το αμφισβητήσει (εκτός απ' το NME). Αυτό που μπορώ να τους προσάψω είναι ότι δεν έχει κάποια συνέπεια. Και θα εξηγηθώ. Εννοώ αυτό που οι Άγγλοι λένε consistency. Έχει μέσα μερικά τραγούδια διαμάντια και μερικά που νιώθω ότι μπήκαν για να γεμίσουν το χώρο. Άσε που σε ολόκληρο 50λεπτο δεν έχει μέσα ένα εύθυμο ντο.
Με την πρώτη ακρόαση την προσοχή μου τράβηξε το εκπληκτικό ομώνυμο του album, τραγούδι, "Helplessness Blues" αλλά και το γλυκό "Lorelai". Προχωρώντας με ενθουσίασε το "The Shrine/ An Argument" σε βαθμό που δεν περίμενα ποτέ απο track των Fleet Foxes.
Μ' αρέσει η φωνή του Robin Pecknold. Μ΄ αρέσει το μελαγχολικό scratch της κιθάρας και τη folk-ίλα που το συνοδεύει.
Το ότι είναι ένα πολύ καλό album δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να το αμφισβητήσει (εκτός απ' το NME). Αυτό που μπορώ να τους προσάψω είναι ότι δεν έχει κάποια συνέπεια. Και θα εξηγηθώ. Εννοώ αυτό που οι Άγγλοι λένε consistency. Έχει μέσα μερικά τραγούδια διαμάντια και μερικά που νιώθω ότι μπήκαν για να γεμίσουν το χώρο. Άσε που σε ολόκληρο 50λεπτο δεν έχει μέσα ένα εύθυμο ντο.
Δεν νομίζω να υπάρχει album που να με έχει μπερδέψει τόσο ώστε να μην μπορώ να αποφασίσω αν μ' άρεσε ή όχι. Ίσως αυτή να είναι η αρετή του. Θα το ξανακούσω καμιά 10αριά φορές και θα επανέλθω με παραλήρημα vol 2.
2 σχόλια:
Χαίρομαι που υπάρχουν κι άλλοι που δεν το θεωρούν το αριστούργημα του 2011... Βασικά πιο σωστά δε θα μπορούσες να το θέσεις. Οκ, η folk-ίλα δεν είναι ακριβώς η φάση μου, αλλά ο πρώτος τους δίσκος μου άρεσε πολύ. Αυτό, αν και είναι σίγουρα ένας καλός δίσκος, μετά από κάποιες ακροάσεις το βαρέθηκα και ακούω μόνο κάποια μεμονωμένα τραγούδια (τα 'The Plains/Bitter Dancer' και 'The Shrine/An Argument' είναι κορυφαία). Λείπει η συνοχή. Δε θέλω να το κάνω να μου αρέσει με το ζόρι, αλλά και εγώ είμαι το ίδιο μπερδεμένος. Νομίζω τελικά πως το οριστικό crash test του "Helplessness Blues" θα γίνει το καλοκαίρι...
Θα ξανακούσω το πρώτο τους και μετά πάλι τούτο μπας και μπορέσω να βγάλω άκρη. Μ' αρέσει η folk-ίλα απλά συγκεριμένα δεν μου κάθεται καλά.
Δημοσίευση σχολίου