Ο Danger Mouse δεν χρειάζεται συστάσεις. Από το 2003 που έκανε το ντεμπούτο του στο χώρο της μουσικής μας αφήνει με ανοιχτό στόμα χρόνο με το χρόνο. Από τα πρώτα mash-up του και τη συνεργασία με τον rapper Jemini μέχρι τους αγαπημένους μου Black Keys και τους χαρισματικούς Broken Bells.
Απ' την άλλη βρίσκουμε τον Ιταλό συνθέτη Daniele Lupi, τον Jack White και τη Norah Jones για να ολοκληρωθεί το set. Το concept άκρως ευρηματικό. Κεντρικός άξονας η μουσική των Ιταλικών Western με τον Modest Mouse να ξεπατικώνει vintage εκτελέσεις αλλά και να προσθέτει καινούργιες.Ένα εγχείρημα που πήρε 5 χρόνια να ολοκληρωθεί και όχι άδικα. Σε ποιο άλλο album μπορείς άλλωστε να βρεις τον Allesandro Allessandroni μαζί με τον Jack White;
Ένα album γεμάτο συνθέσεις που προσπαθούν να σε γυρίσουν στο παρελθόν κρατώντας ανέπαφο το western touch. Και το καταφέρνει άψογα. Μόνο που δεν καταφέρνει να το πάει ένα βήμα πιο κάτω. Να καταφέρει δηλαδή να κάνει αυτές τις κατά τ' άλλα άψογες συνθέσεις αξιομνημόνευτες. Να με κάνει να σιγομουρμουρίζω ένα ρυθμό όταν πατήσω το stop.
Τα φωνητικά του Jack White ντύνουν τα "The Rose with the Broken Neck", "Two against one" και "The world" που είναι ίσως τα πιο όμορφα tracks του Rome ενώ της Norah Jones τα "Season's Trees", "Black" και το αγαπημένο "Problem Queen".
Όπως και να χει το Rome παραμένει ένα απίστευτα καλό album απλά δεν έχει το νεύρο το οποίο περιμένεις όταν ακούς στην ίδια πρόταση Modest Mouse και Jack White.
Απ' την άλλη βρίσκουμε τον Ιταλό συνθέτη Daniele Lupi, τον Jack White και τη Norah Jones για να ολοκληρωθεί το set. Το concept άκρως ευρηματικό. Κεντρικός άξονας η μουσική των Ιταλικών Western με τον Modest Mouse να ξεπατικώνει vintage εκτελέσεις αλλά και να προσθέτει καινούργιες.Ένα εγχείρημα που πήρε 5 χρόνια να ολοκληρωθεί και όχι άδικα. Σε ποιο άλλο album μπορείς άλλωστε να βρεις τον Allesandro Allessandroni μαζί με τον Jack White;
Ένα album γεμάτο συνθέσεις που προσπαθούν να σε γυρίσουν στο παρελθόν κρατώντας ανέπαφο το western touch. Και το καταφέρνει άψογα. Μόνο που δεν καταφέρνει να το πάει ένα βήμα πιο κάτω. Να καταφέρει δηλαδή να κάνει αυτές τις κατά τ' άλλα άψογες συνθέσεις αξιομνημόνευτες. Να με κάνει να σιγομουρμουρίζω ένα ρυθμό όταν πατήσω το stop.
Τα φωνητικά του Jack White ντύνουν τα "The Rose with the Broken Neck", "Two against one" και "The world" που είναι ίσως τα πιο όμορφα tracks του Rome ενώ της Norah Jones τα "Season's Trees", "Black" και το αγαπημένο "Problem Queen".
Όπως και να χει το Rome παραμένει ένα απίστευτα καλό album απλά δεν έχει το νεύρο το οποίο περιμένεις όταν ακούς στην ίδια πρόταση Modest Mouse και Jack White.
2 σχόλια:
Καθότι πλέον το έχω ακούσει αρκετές φορές, έχω να πω ότι του λείπει ακριβώς αυτό το νεύρο. Το οποίο προσωπικά μου λείπει στις περισσότερες δουλειές που ο Danger Mouse έχει έναν πιο ενεργό ρόλο στο συνθετικό τομέα. Ενώ δηλαδή έχει κυκλοφορήσει εξαιρετικούς δίσκους, και το "Rome" είναι ένας από αυτούς, σχεδόν όλοι τους είναι του 8 στα 10. Και αν και θα τους εκτιμήσεις, δύσκολα θα τους λατρέψεις.
Αυτό ακριβώς. Μ' άρεσε όταν το άκουσα, το θαύμασα σε πολλά σημεία αλλά από τότε δεν έβαλα να το ξανακούσω.. Και πέρασαν πόσες μέρες...
Δημοσίευση σχολίου