Pitchfork Music Festival Paris: Παρασκευή 28

Πάντα ήθελα να πάω σε ένα μεγάλο μουσικό φεστιβάλ. Έχοντας βρεθεί μόνο σε ένα (μετριότατο) rockwave το ονειρευόμουν όπως ένα δεκάχρονο ένα χωνάκι παγωτό σοκολάτα. Και να που το pitchfork μου έδωσε την ευκαιρία διοργανώνοντας το Pitchfork Music Festival Paris. Και μόνο η ανακοίνωση του ονόματος Bon Iver ήταν αρκετή για να πάρω τρέχοντας το εισιτήριο διημέρου. Ένα διήμερο γεμάτο μουσικές και εικόνες που κατάφερε να αγκαλιάσει τόσα πολλά μουσικά είδη και τόσους πολλούς καλλιτέχνες. Και πως να μην τα κατάφερνε με τέτοιο lineup; Bon Iver, Lykke Li, Wild Beasts, Washed Out, Stornaway, Real Estate...

Team Ghost (4:20)

Η πρώτη ημέρα ξεκίνησε με τους Team Ghost που πήραν την θέση των Iceage μετά από ακύρωσή τους. Συμπαθητικά tracks που σιγοτραγούδησα εκείνη τη στιγμή αλλά στη συνέχεια ξεχάστηκαν εύκολα.

Fucked Up (5:20)

Δεν μ' αρέσει καθόλου η "μουσική" των Fucked Up και η εμφάνισή τους αυτή μου θύμισε όλους τους λόγους έναν προς ένα. Μια ασταμάτητη φασαρία που συνοδεύονταν από άκαρπες προσπάθειες για stagediving τις οποίες προσπαθούσαν να αποτρέψουν οι σεκιουριτάδες. Σαν σκηνές από φασαριόζικη ιταλική κωμωδία. Το μοναδικό "φάλτσο" του διημέρου.

Real Estate (6:30)

Μετά τους Fucked Up οι Real Estate έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή σαν όαση ερμηνεύοντας τραγούδια από το καινούργιο τους album "Days" αλλά και άλλα παλαιότερα. Εδώ θα ομολογήσω ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους είχα ξανακούσει αλλά μετά από αυτή την εμφάνιση πήρε φωτιά το google search και τα downloads.

Washed Out (7:30)

Τους Real Estate στη σκηνή διαδέχονται οι Washed Out που από το πρώτο κιόλας λεπτό κατάφεραν να μετατρέψουν τους chill out ήχους του "Whithin and

Without" σε απίστευτα χορευτικούς ρυθμούς. Ρυθμούς που δεν περίμενα να ακούσω λιώνοντας το cd τους το καλοκαίρι που μας πέρασε αλλά και που δεν με ξένισαν καθόλου. Μια άλλη εκδοχή γνωστών και αγαπημένων ρυθμών. Μια εμφάνιση που θα μπορούσε να παρακολουθώ ξανά και ξανά για πάντα. Αγαπημένη στιγμή το κλείσιμο του set με το "Eyes Be Closed".

Wild Beasts (8:35)

Η απόλυτη κορύφωση της πρώτης μέρας του φεστιβάλ ήρθε τη στιγμή που ο Hayden Thorpe πάτησε το πόδι του στη σκηνή. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα απ' τα αγαπημένα (αν όχι το αγαπημένο μου) album της χρονιάς, "Smother", οι Wild Beasts θα ήταν ήδη ψηλά στο βάθρο τους χωρίς να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια. Πώς γίνεται όμως να ακούσεις τη φωνή του στο "Reach a Bit Further" και να μην δημιουργήσεις ένα ακόμα πιο ψηλό βάθρο για να τους ανεβάσεις; Μπορεί να ακούγεται απίστευτα κλισέ αλλά η εμφάνιση τους μου έριξε το σαγόνι στο πάτωμα. Κάθε track φάνταζε καλύτερο απ' το προηγούμενο και συγχρόνως λίγο πιο κάτω απ' το επόμενο. Αναμενόμενο αλλά όχι λιγότερο απίστευτο κλείσιμο με το "End Come Too Soon" και τα αγαπημένα φαλτσέτα του Thorpe.