Από τις συναυλίες που περιμένεις για καιρό να δεις και όταν φτάσει η στιγμή απλά μουδιάζεις. Στις 22 Οκτωβρίου η αισθαντική φωνή του Sivert Hoyem πλημμύρισε κάθε γωνιά του Principal που είχε τιγκάρει από κόσμο.
Μόλις αυτός και η υπόλοιπη κομπανία του εμφανίζονται στη σκηνή ο χώρος γεμίζει με το μελωδικό Prisoner Of the Road, το οποίο έχει γραφτεί για να στηρίξει το Νορβηγικό Συμβούλιο Προσφύγων. Ακολουθεί το Into The Sea ενώ αμέσως μετά οι ρυθμοί γίνονται πιο έντονοι με τα High Society, What you Doin' With Him. Το Lost at The Sea μας κάνει να ονειρευτούμε και τα όνειρά μας συνεχίζουν με το Going for Gold. Από κάτω γίνεται χαμός ενώ ο κιθαρίστας χτυπιέται σαν παλαβός κουνώντας μανιωδώς το μαλλί του. Κάτι τέτοιες στιγμές που έρχονται κοντά στο κοινό και χτυπιούνται μου μοιάζουν για λίγο με boyband. Αμέσως ρίχνουν τους ρυθμούς με μια αναδρομή στο παρελθόν και την ερμηνεία δύο τραγουδιών της Madrugada εποχής για να με τιμωρήσουν για την ύβρη που διέπραξα! Το Majesty διαδέχεται το Honey Bee και τα λόγια γίνονται ακόμα πιο περιττά απ' ότι πριν.
Ακολουθεί το λατρεμένο Woman και μετά ένα ακόμη track των Madrugada που δεν θα μπορούσε να λείπει από μια τέτοια εμφάνιση, The kids are on High Street. Στο μυαλό μου στιγμιαία έρχεται η 1οη εντολή.
Ο ενθουσιασμός του κοινού συνεχίζεται με το "Northwind" και οι ρυθμοί ανεβαίνουν και πάλι με το Shadows/ High Meseta και το ηλεκτρισμένο solo του Sivert. Η συναυλία φαίνεται να κλείνει με το Slow Long Distance και το The Hour of the Wolf ενώ όλοι περιμένουμε το encore.
Μετά από λίγο ξαναβγαίνουν στη σκηνή για το πρώτο encore και ερμηνεύουν το καταπληκτικό Belorado, το χαρακτηριστικό (ελαφρώς σούπα πλέον) Moon Landing και ετοιμάζονται να φύγουν από τη σκηνή με το γλυκό Don't Pass me By.
Από κάτω γίνεται για άλλη μια φορά χαμός ενώ το κοινό φωνάζει "Κι άλλο, κι άλλο". Κι εκεί γίνεται το πρωτοφανές. Ο Hoyem γονατίζει στη σκηνή και ρωτάει κάποιον από την πρώτη σειρά τι στο καλό λέμε. Αφού υποθέτω του εξήγησαν πόσο αχόρταγοι είμαστε και ότι θέλουμε να παίξουν κι άλλο, αφήνει τη σκηνή και μετά από λίγο επιστρέφει με την κιθάρα του και ερμηνεύει solo το St
range Color Blue. Αυτή η φωνή...
Τα φώτα ανάβουν και καθώς ετοιμαζόμαστε να φύγουμε γίνεται το δεύτερο ανήκουστο για τη βραδιά γεγονός. Ξαναβγαίνει στη σκηνή λέγοντας ότι θα πει άλλο ένα τραγούδι. Αφιερώνει το Johnny σε ένα φίλο του και αφήνει οριστικά τη σκηνή που τον φιλοξένησε για δύο ολόκληρες ώρες.
Μια γεμάτη συναυλία τόσο χρονικά αλλά και φυσικά ερμηνευτικά. Με τις κατάλληλες δόσεις παρελθόντος και παρόντος. Το κοινό φαίνεται να τον εκτιμάει πλέον solo όπως το εκτιμούσε ως frontman των Madrugada και ο ίδιος το νιώθει.
Εμείς απλά ελπίζουμε να ξανάρθει είτε με μια πιθανή επανένωση των Madrugada είτε πάλι solo φτάνει να είναι σύντομα... πολύ σύντομα...!
Μόλις αυτός και η υπόλοιπη κομπανία του εμφανίζονται στη σκηνή ο χώρος γεμίζει με το μελωδικό Prisoner Of the Road, το οποίο έχει γραφτεί για να στηρίξει το Νορβηγικό Συμβούλιο Προσφύγων. Ακολουθεί το Into The Sea ενώ αμέσως μετά οι ρυθμοί γίνονται πιο έντονοι με τα High Society, What you Doin' With Him. Το Lost at The Sea μας κάνει να ονειρευτούμε και τα όνειρά μας συνεχίζουν με το Going for Gold. Από κάτω γίνεται χαμός ενώ ο κιθαρίστας χτυπιέται σαν παλαβός κουνώντας μανιωδώς το μαλλί του. Κάτι τέτοιες στιγμές που έρχονται κοντά στο κοινό και χτυπιούνται μου μοιάζουν για λίγο με boyband. Αμέσως ρίχνουν τους ρυθμούς με μια αναδρομή στο παρελθόν και την ερμηνεία δύο τραγουδιών της Madrugada εποχής για να με τιμωρήσουν για την ύβρη που διέπραξα! Το Majesty διαδέχεται το Honey Bee και τα λόγια γίνονται ακόμα πιο περιττά απ' ότι πριν.
Ακολουθεί το λατρεμένο Woman και μετά ένα ακόμη track των Madrugada που δεν θα μπορούσε να λείπει από μια τέτοια εμφάνιση, The kids are on High Street. Στο μυαλό μου στιγμιαία έρχεται η 1οη εντολή.Ο ενθουσιασμός του κοινού συνεχίζεται με το "Northwind" και οι ρυθμοί ανεβαίνουν και πάλι με το Shadows/ High Meseta και το ηλεκτρισμένο solo του Sivert. Η συναυλία φαίνεται να κλείνει με το Slow Long Distance και το The Hour of the Wolf ενώ όλοι περιμένουμε το encore.
Μετά από λίγο ξαναβγαίνουν στη σκηνή για το πρώτο encore και ερμηνεύουν το καταπληκτικό Belorado, το χαρακτηριστικό (ελαφρώς σούπα πλέον) Moon Landing και ετοιμάζονται να φύγουν από τη σκηνή με το γλυκό Don't Pass me By.
Από κάτω γίνεται για άλλη μια φορά χαμός ενώ το κοινό φωνάζει "Κι άλλο, κι άλλο". Κι εκεί γίνεται το πρωτοφανές. Ο Hoyem γονατίζει στη σκηνή και ρωτάει κάποιον από την πρώτη σειρά τι στο καλό λέμε. Αφού υποθέτω του εξήγησαν πόσο αχόρταγοι είμαστε και ότι θέλουμε να παίξουν κι άλλο, αφήνει τη σκηνή και μετά από λίγο επιστρέφει με την κιθάρα του και ερμηνεύει solo το St
range Color Blue. Αυτή η φωνή...Τα φώτα ανάβουν και καθώς ετοιμαζόμαστε να φύγουμε γίνεται το δεύτερο ανήκουστο για τη βραδιά γεγονός. Ξαναβγαίνει στη σκηνή λέγοντας ότι θα πει άλλο ένα τραγούδι. Αφιερώνει το Johnny σε ένα φίλο του και αφήνει οριστικά τη σκηνή που τον φιλοξένησε για δύο ολόκληρες ώρες.
Μια γεμάτη συναυλία τόσο χρονικά αλλά και φυσικά ερμηνευτικά. Με τις κατάλληλες δόσεις παρελθόντος και παρόντος. Το κοινό φαίνεται να τον εκτιμάει πλέον solo όπως το εκτιμούσε ως frontman των Madrugada και ο ίδιος το νιώθει.
Εμείς απλά ελπίζουμε να ξανάρθει είτε με μια πιθανή επανένωση των Madrugada είτε πάλι solo φτάνει να είναι σύντομα... πολύ σύντομα...!
2 σχόλια:
ήξερα κάνα-δύο τραγούδια αλλά μ' έκανες να θέλω να ψάξω στο γιουτιούμπι περισσότερο!Πολύ μ'άρεσε η περιγραφή! Καλημέρες
http://www.youtube.com/watch?v=q8kzUwg00Ug&feature=related
Δεν το είχα ξανακούσει το house of the rising sun από Hoyem! Τι ωραίο!
Δημοσίευση σχολίου