Optimus Alive 2012 Highlights// Alges 13,14,15 Ιουλίου

13 Ιουλίου
Dum Dum Girls
Από τις πρώτες εμφανίσεις που είδα στο Optimus Alive και μια απ' αυτές που περίμενα με γνήσια χαζοχαρά. Επειδή ακριβώς μου είχε αρέσει πολύ το "I Will Be" και σταδιακά αγάπησα τα tracks του "Only in Dreams (ειδικά το "Coming Down"), όσο μπορείς να αγαπήσεις ένα album που ακούς μόνιμα όταν κυκλοφορείς στην πόλη. Παρ' όλα αυτά, η παρουσία τους πάνω στη σκηνή με απογοήτευσε καθώς ήταν απλά χλιαρή. Τα κορίτσια με τα κοντά μαύρα φορεματάκια έμοιαζαν να έχουν μείνει από μπαταρίες με το κοινό να θέλει κάτι παραπάνω. Τουλάχιστον όμως φορούσαν ωραία καλσόν και η Malia James (μπάσο) είναι πανέμορφη.

Snow Patrol
Οι Snow Patrol απ' ότι φάνηκε ήταν μια πολύ έξυπνη ιδέα των διοργανωτών ειδικά για την ώρα της εμφάνισής τους (21.00). Μάζεψαν σχεδόν απ' τη αρχή πολύ κόσμο με τον Lightbody να τρέχει πάνω κάτω στη σκηνή και να μεταδίδει την (πάντα) καλή του διάθεση. Happy moments απλά.

The Stone Roses
Τους Stone Roses τους αγαπώ και τους εκτιμώ. Τον Ian Brown μόνο του, λίγο λιγότερο. Καλή σκηνική παρουσία αλλά η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να τους είχα δει αρκετά χρόνια πριν και όχι μετά το reunion. Παρ' όλα αυτά ήθελα κάποτε να ακούσω το "Made of Stone" live. Επιθυμία που μάλλον δεν είχε πολύς κόσμος με μεγάλο μέρος γύρω απ' τη σκηνή να είναι άδειο.

14 Ιουλίου
Noah and the Whale
Η σχέση μου με τους Noah and the Whale και την αγγλική τους folk-ίλα ξεκίνησε κάπου στη μέση του "Peacefull, the World Lays Me Down" για να γίνει στη συνέχεια κόλλημα κάπου στην δέκατη ακρόαση του "Last Night on Earth". Και ναι ο Charlie Fin ακούγεται ακόμα πιο όμορφα live ενώ η σκηνική τους παρουσία ζωντανεύει ακόμα και τα πιο άχρωμα tracks τους.

Mumford and Sons
Έχοντας δει αμέτρητες live εμφανίσεις τους στο youtube με τα σάλια να τρέχουν στο πληκτρολόγιο και το κεφάλι να κουνιέται σε μια φολκ φρενίτιδα περίμενα τη στιγμή που ο Marcus θα βγει στη σκηνή όσο τίποτε άλλο. Όταν η στιγμή έφτασε ήμουν τόσο κοντά που μπορούσα να ακουμπήσω το κάγκελο ενώ μπροστά μου ένα γκρουπ κατάξανθων αμερικανίδων αφηνίαζαν για τα μάτια του και μόνο. Απόλυτα αγαπημένη στιγμή η ερμηνεία του "The Cave" με τους Mumford να τα δίνουν κυριολεκτικά όλα. Το να περιγράψω τι έγινε στο "Little Lion Man" κρίνεται απλά περιττό.

The Cure
Η αγάπη/λατρεία μου (ψύχωση) για τους Cure έχεις τις ρίζες της στην ηλικία των 15 όταν άκουγα ασταμάτητα το "Seventeen Seconds" κοιτώντας για ώρες τον τοίχο. Σταδιακά και ενώ τα χρόνια περνούσαν η ψύχωση αυτή μεταμορφώθηκε σε κάτι πιο υγιές, της μορφής "παίρνω όλα τα album σε cd και βινύλια, βλέπω εμφανίσεις σε stream ξεροσταλιάζοντας και περιμένω να τους δω live". Η στιγμή αυτή έφτασε χωρίς όμως κάποιος να με προειδοποιήσει να πάρω μαζί μου μαξιλαράκι/καρεκλάκι θάλασσας/πατερίτσες. Γιατί οι cure έπαιξαν 3 ώρες. Ναι 3 ολόκληρες ώρες που μπορούν να βγάλουν νοκ άουτ ακόμα και τον πιο φανατικό/ψυχωτικό στο κοινό. Παρά την κούραση όμως, και με την αναγκαία απόφαση να το βγάλεις στο καθιστό το τελευταίο 40λεπτο, μετά το τέλος, θα φύγεις από το live τους πιο γεμάτος από ποτέ.

15 Ιουλίου
The Kooks
Από εμφάνιση που έχει μέσα της το στίχο  "I wanna make you happy, I wanna make you feel alive, let me make you happy" δεν μπορείς να περιμένεις κάτι λιγότερο από ένα boost στην αισιοδοξία σου. Όταν μιλάμε για τους kooks από το πρώτο κιόλας track νιώθεις στο 100% ευτυχισμένος και ζωντανός ενώ οι εκείνοι συνεχίζουν να σε ανεβάζουν με ήχους και από τα τρία τους album. Το καλύτερο άνοιγμα για την τρίτη και καλύτερη μέρα του Optimus Alive.

Mazzy Star
Όταν κυκλοφόρησε το "So Tonight I Might See" ήμουν 3 χρονών οπότε κάποιος θα έλεγε ότι δεν έχω δικαίωμα να το έχω στα αγαπημένα μου album. Πρώτη φορά το άκουσα πάνω από 10 χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία. Από τότε έχω το ίδιο ακριβώς συναίσθημα όταν ακούω τη φωνή της Sandoval να σπάει στο "Fade into you", το παραλήρημα του "Sweet Mary of Silence" και τις νότες που ανοίγουν το "Blue Light". Το να ακούς της φωνής της live - ακόμα κι αν δεν έχεις κάποιο απ' τα album τους στα all time favorites- είναι τουλάχιστον αποστομωτικό. Δεν είναι τυχαίο ότι παρά την χαμηλή ένταση του ήχου δεν άκουγες ψίθυρο εκτός από την Hope.

Radiohead
Παρότι δεν ανήκω στους φανατικούς του Yorke (τον βρίσκω λίγο κλαψιάρη ρε παιδί μου) μετά τα φετινά τους φανταστικά live ήμουν πραγματικά περίεργη να τους δω ζωντανά. Περιέργεια για την οποία αποζημιώθηκα με τους Radiohead να αποδεικνύουν ότι πάνω στη σκηνή μικρή σχέση έχουν με τους Radiohead των ηχογραφήσεων. Πιο ζωντανοί, πιο γρήγοροι και πιο ιδιαίτεροι από ποτέ σε μαγνητίζουν στη φωνή και όχι στα καραγκιοζιλίκια του Yorke. Αγαπημένη στιγμή το "Paranoid Android" και το "Weird Fishes/Arpeggi".

SBTRKT
Στους SBTRKT βρέθηκα λίγο πολύ έχοντας ακούσει μόνο το "...like the wildfireeee" αλλά έφυγα θέλοντας να ακούσω απεγνωσμένα το υπόλοιπό album. Κάτι που έκανα κατευθείαν μόλις γύρισα πίσω εκείνη τη μέρα. Από τότε λίγο έχει κολλήσει στο repeat με το "Wildfire" να παραμένει το πιο συχνό tune μπάνιου, με παράφωνη έμφαση στο wildfIIIIIIIre. Αφού δεν έχουν μετακομίσει ακόμα οι γείτονες, όλα καλά.

The Kills
Την Allison Moshart την αγαπώ. Ίσως όσο αγαπώ την Hope Sandoval. Το ότι κατάφερα να δω τα δύο girl crushes μου την ίδια μέρα πρέπει να σπάει κάποιου είδους ρεκόρ. Πιο πολύ όμως απ' την ίδια αγαπώ την αλληλεπίδρασή της με τον Hince πάνω στη σκηνή. Τον τρόπο που δένουν οι φωνές τους. Την εκρηκτική σκηνική παρουσία και ανεξάντλητη ενέργεια της Allison -που τρέχει πάνω κάτω στη σκηνή τρελαίνοντας το κοινό παραδίδοντας τον εαυτό της σε ένα χαρακτηριστικό headbanging- σε αντίθεση με την πιο ήρεμη παρουσία του Jamie.
Αλλά εκείνο που εκτίμησα περισσότερο στην εμφάνιση των Kills είναι ειλικρίνεια τους. Η ειλικρίνια στις κινήσεις τους, στο τρόπο με τον οποία η Mosshart τραγουδάει, χτυπιέται, συγκινείται και γελάει πάνω στη σκηνή. Θα μπορούσα να μείνω εκεί στην ίδια θέση μέχρι να ξημερώσει και πάλι θα έμενα με το συναίσθημα ότι θέλω κι άλλο.

Bummer η ακύρωση των Florence and the Machine σχεδόν την τελευταία στιγμή.